Joachima rozmowa z końmi

W żadnym wypadku nie uważam się za specjalistę od behawioru koników, ale zawsze miałem wrażenie, że spotkania dzieci z konikami są niesamowitym doświadczeniem i dla jednych, i dla drugich.

Ciekawość obu stron jest początkiem "rozmowy". Od lewej: Teska, Bernika NB, Ninecja, Joachim, Werbena i stojąca tyłem Narta. Za paśnikiemledwo co wiodoczna znajduje się Turkawka. Reasumując to 6 ciekawskich koników i jeden sympatycznych 10latek Joachim.

Turkawka, Bernika NB i Joachim. Kluczem w rozmowie jest spokój, cierpliwość i wzbudzenie zaufania.

Konik prędzej, czy później sam się zaciekawi. Nie trzeba za nim biegać i namawiać na spotkanie.

Powolne wyciągnięcie ręki powoduje chwilowy odwrót.

Za chwilę ręka się cofa, a Turkawka znowu spróbuje powąchać, dotknąć pyskiem.

I tym razem głowa już się nie cofnie. Punkt pierwszy osiągnięty. ZAUFANIE obu stron do siebie nawzajem.

Kiedy następnym razem Joachim podejdzie do konika ten już się nie cofnie. Za którymś z kolejnych razów do konika podejdzie każdy z nas. Założy uwiąz lub ląże i pójdzie razem z nią na spacer, na łąki lub do lasu. A za kolejne 2-3 lata będziemy jeździć w siodle (Turkawka jest roczną klaczą).

I inna "rozmowa" z dzikim konikiem. Ninecja (roczna klacz) pałaszująca sianko i Joachim dotykający kantar.

Złapanie za kantar całą ręką i za chwilkę Joachim cofnie rękę jakby o nic tu nie chodziło. Po wielu próbach konik przestaje negatywnie reagować na trzymanie za kantar.

W tym wszystkim trzeba wziąć pod uwagę, że wszystkie to koniki są zwyczajnie dzikie. Do większości z nich jeszcze miesiąc temu nie można było podejść, a o dotykaniu była mowa tylko poprzez odłownie i poskrom.

W niedzielę, po sobotniej pracy Joachima, podpieliśmy do uwiązów klaczki i krok po kroku ruszyliśmy na spacer na łąki. To był pierwsza wspólna wyprawa :)

Stąd też do naszego Zespołu bardzo serdecznie zapraszamy dzieci.